استاندارد طبقه‌بندی معابر شهری در سال 1390 به همت اداره کل برنامه‌ریزی و توسعه شهری شهرداری تهران از سوی سازمان استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران با عنوان استاندارد ملی شماره 14147 به چاپ رسیده است. استاندارد طبقه‌بندی معابر شهری به منظور طرح اصولی‌تر و مدیریت معابر درونشهری، کاهش تعارض و کاهش تاثیر ترافیک بر شبکه کلی معابر، ایجاد ابزاری برای شناسایی براساس عملکردهای ترافیکی، رعایت طبقه‌بندی مراتب و شناسایی نحوه استقرار صحیح معابر در شبکه تدوین گردیده است. بدین منظور، پس از بررسی استانداردها و ضوابط معابر شهری کشورهای پیشرو و مطالعات موجود در ایران و تعیین عوامل موثر در طبقه‌بندی معابر، این استاندارد اقدام به ارائه ضوابطی در جهت تسهیل طبقه‌بندی معابر شهری نموده است.
یک عامل مهم در رده بندی معابر شهری نقش آنها در شبکه معابر است. منظور از نقش معبر، سهم معبر در تامین دسترسی، جابه‌جایی و نقش اجتماعی است. معابر معمولا بیش از یک نقش را برعهده می‌گیرند و بعضی از این نقش‌ها با یکدیگر در تعارض هستند. به طور کلی، سه نقش جابه‌جایی، دسترسی و اجتماعی در رده‌بندی معابر شهری موردتوجه واقع می‌گردد. اولین نقشی که معمولاً در معابر مدنظر قرار می‌گیرد و دارای اهمیت است، نقش جابه‌جایی است. با افزایش حجم ترافیک وسایل نقلیه و سرعت آنها، نقش جابه‌جایی آنها افزایش می‌یابد. پس از جابجایی، دومین نقش مهم راه‌ها نقش آنها در افزایش دسترسی است که این نقش نیز با عوامل مختلفی همچون تعداد دسترسی‌ها، فاصله دسترسی‌ها و پارکینگ‌های حاشیه‌ای بررسی می‌گردد. از اینرو، هرچه تعداد دسترسی‌ها و تقاطع‌ها، رمپ و لوپ‌ها و خروجی‌های معبر بیشتر باشد، نقش دسترسی معبر پررنگ‌تر می‌گردد. از سوی دیگر، زیاد بودن پارکینگ حاشیه‌ای یکی از عواملی است که موجب افزایش نقش دسترسی معبر می‌شود. لازم به ذکر است نقش‌های جابجایی و دسترسی به صورت معکوس هم عمل می‌نمایند به طوری که کاهش نقش یک عامل موجب افزایش نقش عامل دیگر می‌شود. علاوه بر دو نقش یاد شده، نقش اجتماعی نیز مکمل نقش دسترسی است و رابطه آن با نقش جابه‌جایی همانند نقش جابه‌جایی با دسترسی است. نقش اجتماعی خیابان را می‌توان بر حسب میزان جداکنندگی آن سنجید. هرچه پیاده‌ها و دوچرخه سواران بتوانند از عرض خیابان آسان‌تر تردد کنند، نقش اجتماعی خیابان بیشتر است. نقش اجتماعی با نقش جابه‌جایی به شدت تعارض دارد و هرچه عرض سواره‌رو، سرعت و حجم ترافیک موتوری زیادتر باشد، آزادی عمل حرکت پیاده‌ها از عرض خیابان کمتر است.