عابرین پیاده جزء لاینفک سیستمهای حمل و نقل هر شهری هستند. طرح‌های مناسب برای عابرین پیاده نه تنها شامل احداث تسهیلات جدید بلکه شامل اصلاح تسهیلات موجود عابرین نیز میگردد. زیرا در صورتی که دسترسی‌های عابرین پیاده افزایش یافته و شرایط مناسبتری برای آنان فراهم شود، طبعا تعداد بیشتری از عابرین پیاده از سیستمهای موجود استفاده خواهند کرد. در صورتی که طراحی، حفظ و نگهداری تسهیلات عابرین پیاده مناسب باشد، شهروندان تمایل بیشتری به پیادهروی نشان می‌دهند و در نتیجه تعداد سفرهای پیاده افزایش می‌یابد.
از دیدگاه ترافیکی هنگامی که عابرپیاده و وسیله نقلیه بطور همزمان در حمل‌ونقل درون شهری در نظر گرفته می‌شوند، اثرات منفی متقابل بین حرکت عابرین پیاده و وسایل نقلیه بروز می‌نماید. حضور عابرین پیاده در سطح معابر منجر به کاهش سطح خدمت و ظرفیت میگردد، وسایل نقلیه نیز متقابلاً ایمنی عابرین پیاده را تهدید می‌نمایند. این اثرات منفی بعضاً در تقاطع‌ها بواسطه ایجاد گذرگاه‌های غیر همسطح کاهش داده می‌شود. گذرگاه‌های غیر همسطح عابر پیاده با هدف افزایش ایمنی عبور عرضی از خیابان و حذف تداخل حرکت سواره و پیاده طراحی و اجرا می‌گردند.
در این پروژه که در سال 1382 توسط این مهندسین مشاور انجام شد، پل‌های عابر پیاده شهر کرج مورد بررسی قرار گرفته و پل‌های عابر نیازمند مکانیزاسیون با تعیین اولویت اجرایی معرفی شدند.